เรื่องราวของสารทจีน  ตามตำนานเล่าขานกันว่ามาจากศาสนาพุทธมีเรื่องของมู่เหลียนช่วยมารดา  (目连救母)  มู่เหลียนเป็นลูกกตัญญูของเศรษฐีคนหนึ่ง ในเมืองหม้อเจี๋ยของประเทศอินเดีย  บิดาเป็นนักบุญช่วยเหลือและให้ทานชาวบ้าน ส่วนมารดาเป็นคนประเภทตระหนี่เห็นเงินทองยิ่งกว่าชีวิต  ไม่ยอมให้ทานช่วยเหลือคนอื่น เห็นพระและชีเหมือนกับศัตรู 

ต่อมาบิดามารดาของมู่เหลียนก็เสียชีวิตตามกันไป  มู่เหลียนรู้สึกเสียใจมาก ละทิ้งความมั่งมีศรีสุขของบ้านตนเอง  สมัครเป็นลูกศิษย์ของพระพุทธเจ้า  จนกระทั่งสำเร็จเป็นพระอรหันต์ตรัสรู้มรรคผล  เขาก็ได้เป็นลูกศิษย์หนึ่งในจำนวนสิบองค์ของพระพุทธเจ้า  มู่เหลียนหลังจากตรัสรู้พระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าแล้วขึ้นไปบนสวรรค์   เขาก็ได้เห็นบิดาของเขาอยู่บนสวรรค์อย่างมีความสุข    แต่ไม่เห็นมารดา เขารู้ทันทีว่ามารดาของเขาตอนที่อยู่ในโลกมนุษย์  ไม่เคยทำความดีทำบุญทำทานแก่ผู้ยากไร้   เมื่อเสียชีวิตตกนรก อดๆอยากๆ   ซ้ำร้ายยังถูกแทงด้วยมีดและไฟลวกอย่างทารุณ 

มู่เหลียนไปที่นรกพบมารดาก็เอาข้าวปลาอาหารในบาตรป้อนมารดาของเขา แต่ยังไม่ทันเข้าปากมารดา ข้าวปลาอาหารเหล่านั้นก็กลายเป็นเถ้าถ่าน มู่เหลียนรู้สึกเสียใจมาก  จึงได้อธิฐานอ้อนวอนให้พระพุทธเจ้าช่วยชี้แนะวิธีทำให้มารดาของเขาพ้นทุกข์  พระพุทธเจ้าก็เทศนาสั่งสอนมู่เหลียน กำหนดให้ทุกปีในวันขึ้น 15 ค่ำ  เดือน 7    จัดพิธีทิ้งกระจาด  โดยให้นำอาหารแห้งใส่ในกระจาดแล้วให้พระสงฆ์สวดมนต์เทศนาพระธรรม  เซ่นไหว้ผีสางเทวดาที่ไร้ญาติทั้งหลาย  ทำให้พวกผีสางวิญญาณไร้ญาติ  กินจนอิ่มหนำแล้ว   มารดาของเขาก็จะได้ของที่ตักบาตรไปให้    มู่เหลียนทำตามที่พระพุทธเจ้าสอนไว้  จากนั้นมารดาก็ได้รับส่วนบุญส่วนกุศลที่เขาทำให้  และมารดาของเขาก็ได้ออกจากเมืองนรก   ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอีกเลย 

“มู่เหลียนช่วยมารดา ” เป็นเรื่องที่สอนให้คนเราต้องทำแต่ความดีทำบุญทำทาน  กตัญญูต่อบิดามารดา จึงจะเกิดผลอันดีงามดังนั้นจึงมีการเล่าขานกันว่าเดือน 7  เป็นเดือนที่เมืองนรกเปิดประตู   ปลดปล่อยผีสางและเปรตต่างๆออกมาหากินชาวบ้านทุกที่จัดให้มีการทิ้งกระจาดเรียกว่า“หวีหลานเผิงหุ้ย ” (于兰盆会)   หรือเรียกอีกชื่อว่า “ซื่อกู ”ถึงวันที่ 15 ค่ำ เดือน 7 ทุกบ้านต่างก็เซ่นไหว้เทวดาฟ้าดินพระสงฆ์องค์เจ้าบรรพบุรุษ และเซ่นไหว้ผีสางวิญญาณไร้ญาติต่างหวังจะให้ผีสางและเปรตต่างๆได้กินอิ่ม  แล้วไปสถิตที่ตนเอง  มนุษย์เราก็อยู่อย่างสุขสำราญต่อไป